Hier werk ik, of maak ik werk. Gelukkig voelt het niet als werk. Spelen zou het woord moeten zijn. Hier speel ik. Je kan het het beste vergelijken met een kleuterschool. Daar leren de kinderen ook spelend de wereld kennen en worden onze normen en waarden de koppies ingestampt, wat wel normaal is en niet normaal, de regels van de samenleving. Ik zou nog graag willen rondrennen met mooie laarzen aan en springen in de plassen, spelen met een schepje, hele grote zandkastelen bouwen en mezelf tot koning benoemen. Ik zou een hele leuke koning zijn die heel lief is voor de mensen. Ik wil alles wat in mij opkomt kunnen doen maar dat kan ik niet meer, Het ouder worden heeft mij saaier gemaakt, volwassen heet dat. Soms ga ik kijken bij de kinderdagopvang die ook op de academie is gevestigd. Er komt dan altijd een stralende glimlach op mijn gezicht als ik die peuters zie spelen. Allemaal lekker in hun eigen wereldje. De wereld is dan ook nog mooi, een peuter kent nog geen oorlog. Voor hun is de wereld alles wat ze een paar meter voor zich zien, het is dan nog niet belangrijk om dingen te weten.Als de school een dag is gesloten mis ik mijn atelier, de plek waar ik mezelf in de chaos kan begeven, waar ik het idee heb dat ik op mijn plek ben. Raar om je niet compleet te voelen, soms heb ik het gevoel dat ik iets mis. Dit is een van die dagen, zo'n dag dat er niets gebeurd. Een dag waarop ik me schaam voor de nacht ervoor, Waarbij de zwarte gaten vraagtekens oproepen. Ik zou nu het liefst slapen, maar dat gaat niet, deze nacht word ik geconfronteerd met mijn eenzaamheid. Normaal vind ik het niet erg om alleen te zijn, ik vind het zelfs wel lekker. Dan spreek ik in mezelf en drijf ik weg in een zee van gedachten die voor mij belangrijk zijn. Ik doe niks maar tegelijkertijd doe ik veel, als je begrijpt wat ik bedoel.
