De TV staat op stand-by.
In de kamer is het donker, de nacht slokt alles in de ruimte op.
Ik staar slaperig naar het beeld en zie de rode gloed van het stand by lichtje.
Het licht danst met lange strepen de ruimte in.
Er is bijna geen geluid, alleen het zachte gezoem van de TV.
Langzaam begin ik te wennen aan het donker en zie ik allerlei gedaantes verschijnen. Voorwerpen zijn het nog niet, alleen gestaltes.
Op een tafel valt een lege fles whiskey mij op.
Eigenlijk niet de fles, alleen het licht van het stand-by lichtje die door de fles heen danst.
Voor de rest blijft alles onduidelijk wat het is en waar het ophoud.
Het begint langzaam licht te worden en ik begin mijn kamer weer te herkennen.
Ik zie mezelf liggen in de weerspiegeling van de TV.
"Goedemorgen" denk ik....
Altijd ben ik bang voor de TV.
s'Nachts schrik ik wakker denkend dat de TV in brand staat.
Ik ben bang de TV uit te zetten voordat ik ga slapen.
bang om alleen te zijn met mijn gedachtes.
Bang voor de stand-by functie, toch kan ik niet zonder.
De TV is mijn vriend, is bij mij en houd mij altijd gezelschap.